BEN

bu aralar iyiyim iyimi yok süperim hiç bi şey takmıyorum dün çocukları eşime bırakıp üsküdar'a gittim arkadaşıma .güzeldi epeydir görmüyorduk birbirimizi yeni evi güzeldi yeni eşyalar yeni hayat gibiydi ama küçük oğlu aynı ağlak paşa fatoşu çıldırttı aslında biz hiç takmadık onun ağlaması rahatsız etmedi beni o kadar çok alışmışım  ki çocuk sesine .
   gidip gelmek çocuksuz kolaydı o kadar yolu uzun zamandır ilk defa kendimi hiç bu kadar özgür hissetmemiştim otobüste kimse bacaklarıma sarılıp ''inmek istiyorum gelmedikmi''diye ağlamadı içim rahattı yol        ne kadar uzun olursa olsun yormadı beni metro büs çalışmaları dahi batmadı gözüme huzur içinde geldim eve biliyordum eşim iyi bakardı çocuklara her zaman oğluşlar babalarıyla olmaktan mutlu olmuşlardır . endişelenmeme gerek yoktu yani .                                                                                                                      Uzun yolculuğumun tadını çıkardım boğazdan geçerken her zaman hissettiğim huzuru hissettim metrobüsün camından bakıp istanbul' u seyrettim her hali güzel bu şehrin .                                                                                

ve bir kez daha anladım ki İstanbul'u seviyorum

   31 yaşına girdim gecen hafta  bir farklılık hissetmiyorum uzun zamandır 30 lu yaşlardaydı ruhum.      yaşımla ruhumu dengeliyorum yavaş yavaş . ne zaman 30 lu oldum yada ne zaman 20 li yaşlardaydım bi su gibiydi geldi geçti 20 yaşlarımı çocuk büyüterek geçirdim şikayet çi değilim çocuklarımı çok seviyorum  30 lu yaşlarımı da onlara seve seve harcarım. ama arada bi beni böyle kendi halime bıraksınlar ruhumu tazeleyim.
  .
yaşım ilerledik ce yaşlanmaktan ziyade elimdekilerle mutlu olmayı öğrendiğimi keşfettim olmayanlar için üzülmek gereksizmiş büyüdük ce anlıyorum o yüzden daha mutlu daha huzurlu hissediyorum kendimi